[Verse 1] Öfkeliyim bir çoğunuzu sevmediğimden doğup büyüdüğüm şehrin gettosundan duvarın griliğinden milyonlarca köle milyonlarca beyaz yakalı endişesinden evimi terkederken anamı dahi görmediğimden bir araba ayarla arka koltuklarını yatır neyin varsa yüklen ve git mikrofon ve paneller hergün aynı boku yaşamaktansa varsın gerçek olmasın bir başkasının hayatını süslesin pembe hayaller gün gelipte bu devran bize dönecektir elbet istemiyorum bi arka mahallede yalnız başına ölmek günüm gecem belli sırtım azda olsa pek zor olmasın cebimde duran paramla aybaşını getirmek gün yüzüme gül bahara dün yarına muhtaç zaten kim daha kin dolu kim bilir daha kaç yarına borcum şan paraya kan gözüne dolmadan anlamıycan madem ben daha toz toprağa girmeden dinmez korkun Nakarat aynı şehrin derdi aynı insan hali aynı dünya yerim yurdum aynı duyduğum öfke aynı sevgi- aynı dönen dolap aynı tuzaklara teslim günde aynı yerde beşkez aynı halde gergin [Verse 2] bilmediği bir şehrin sokaklarını arşınlıyor bazen halim eskisinden dahada fena plan yaptı bavula sığdığı kadar umut alıp yan cebine koydu herşeyini en can alıcı soruyu durup kendine sordu neden değer verdin yıllarını onlara heba edip durdun kendine yapmadığın iyiliği altın tepside sundun neden onlar için çabalarken sen onların hepsi sustu bugün neden çalmadı telefonum neden hepsi suskun söyle yediğin kaç kazıkla uyanacaksın harun söyle en başından biliyim neler eğriymiş bildiğin neler doğru insan kıramamakmı kaygın insan kaybetmekmi korkun bildiğim herkes için iyi niyetlerimi ellerimle boğdum takarım elimi sokarım içine gezegenin yakarım derimi tenimden atarım görünen bütün o keneleri banamı kastın dünya banamı düzen söyle benmi derdin bi fayda bekleme kimseden zati kendin geldin Nakarat aynı şehrin derdi aynı insan hali aynı dünya yerim yurdum aynı duyduğum öfke aynı sevgi- aynı dönen dolap aynı tuzaklara teslim günde aynı yerde beşkez aynı halde gergin
Harun Adil
Yorum Gönder